Süleyman Yağız / Gazeteci / Yazar

  1998 yılının sonlarına doğru kaybettiğim rahmetli annem Zöhre Yağız için 9 Kasım 2005’te bir şiir yazmıştım… “YAKINLAŞTI ÖTEMİZ” başlığını taşıyordu…

 “Ötemiz” sözcüğü, “öbür dünya” anlamına geliyor… Her  “öbür dünya”ya gidiş, -istisnaların dışında-, gidenlerin geride bıraktıkları için “erken”dir;  adeta bir “acele gidiş”tir. Takdir, “Yaradan”ındır ama özellikle annelerin “erken gitmemesi” de bizim dileğimizdir…

Bir “Anneler Günü” daha yaşanırken;  “ben, anneler için/ dolup da taşmayan/ gözlere şaşarım!” dizeleriyle noktaladığım şiirimi bütün annelere armağan ediyorum:

bir baktım, gün doğmuş

bir baktım, gün dönmüş

gün susmuş; gece küsmüş

kararmış karanlıklar kahrından

bütün saatler durmuş

dedin ya, o gün: “yakınlaştı ötemiz”

-ve çekip gittin tertemiz

benim de aklım

-daha o gün tutulmuş!

            ***

yıldızlar bile ağladı annem

-yağmurlar bile...

gök titredi, güneş pustu

ve yas tuttu bulutlar

cümle cisimler, cümle isimler...

külüm tutuştu annem, külüm

dedin ya, o gün: “yakınlaştı ötemiz”

-ve çekip gittin tertemiz

olmaz olsun, annem

olmaz olsun böyle zulüm!

***

acıdı, acılarım

sancılandı, saçlarım

yıkıldı direğim; yolum; ereğim

-tırmık tırmık yüreğim

ben, o gündür bu gündür

ne zaman bir anne şarkısı duysam

ne zaman bir anne türküsü...

ve ne zaman bir anne şiiri, annem

dolar, dolar taşarım

dedin ya, o gün: “yakınlaştı ötemiz”

-ve çekip gittin tertemiz

ben anneler için

-dolup da taşmayan

-gözlere şaşarım!