1998 yılının sonlarına doğru kaybettiğim rahmetli annem Zöhre Yağız için 9 Kasım 2005’te bir şiir yazmıştım… “YAKINLAŞTI ÖTEMİZ” başlığını taşıyordu…
“Ötemiz” sözcüğü, “öbür dünya” anlamına geliyor… Her “öbür dünya”ya gidiş, -istisnaların dışında-, gidenlerin geride bıraktıkları için “erken”dir; adeta bir “acele gidiş”tir. Takdir, “Yaradan”ındır ama özellikle annelerin “erken gitmemesi” de bizim dileğimizdir…
Bir “Anneler Günü” daha yaşanırken; “ben, anneler için/ dolup da taşmayan/ gözlere şaşarım!” dizeleriyle noktaladığım şiirimi bütün annelere armağan ediyorum:
bir baktım, gün doğmuş
bir baktım, gün dönmüş
gün susmuş; gece küsmüş
kararmış karanlıklar kahrından
bütün saatler durmuş
dedin ya, o gün: “yakınlaştı ötemiz”
-ve çekip gittin tertemiz
benim de aklım
-daha o gün tutulmuş!
***
yıldızlar bile ağladı annem
-yağmurlar bile...
gök titredi, güneş pustu
ve yas tuttu bulutlar
cümle cisimler, cümle isimler...
külüm tutuştu annem, külüm
dedin ya, o gün: “yakınlaştı ötemiz”
-ve çekip gittin tertemiz
olmaz olsun, annem
olmaz olsun böyle zulüm!
***
acıdı, acılarım
sancılandı, saçlarım
yıkıldı direğim; yolum; ereğim
-tırmık tırmık yüreğim
ben, o gündür bu gündür
ne zaman bir anne şarkısı duysam
ne zaman bir anne türküsü...
ve ne zaman bir anne şiiri, annem
dolar, dolar taşarım
dedin ya, o gün: “yakınlaştı ötemiz”
-ve çekip gittin tertemiz
ben anneler için
-dolup da taşmayan
-gözlere şaşarım!