Neslihan Yavuzcan / Yazar

Ne zaman unuttun 72 millet bir arada yaşadığını, ne zaman unuttun özünü,

değerlerini, örfünü, adetlerini.

‘Komşu, komşunun külüne muhtaçtır’ derdi büyüklerimiz. Şimdilerde

herkesin eli birbirinin neden gırtlağında....

Hatırla, büyüdüğümüz yerleri  kapılar açıktı, lokmalar paylaşılırdı.

Şimdi ise  selamını neden kestin sen komşularından.

Yaşlılarımızı karşıdan karşıya geçirir, poşetlerini taşır, otobüste yer verirdik.

Şimdi ne oldu bunlara. Ne  oldu Türk misafirperverliğine.  

Ne olur hatırla çocuk saflığındaki sevgiyi, anne huzurunu.

Ve artık silkelen..

Ve uyan,

Ne olur Uyan Türkiye...! Çeksin elini şiddet üstümüzden, özellikle kadınlarımızdan.

Ey erkekler, adam gibi adam olanlar sizleri de analar doğurmadı mı?

Sizlerin de kızkardeşleri, bacıları yok mu? Bırakın zulmü, tecavüzleri, tacizleri.

Balık baştan koksada reva mı bu olanlar, saldırılar, savaşlar, açlık, şiddet,

Kan, fırtına.

Nereye gidiyoruz. Niye ayrılıyoruz, bölünüyoruz, neden sen, ben kavgası ...

Biz Yunus’un, Mevlana’nın, torunları değil miyiz?

Biz dünyanın çiçek açtığı, doğu ve batıyı birleştiren değil miyiz?

Biz sevgi, biz aşk, biz ışık değil miyiz?

Bırak koyun gibi  yaşamayı, sürüden ayrıl.

‘Aklını işlet’ diye başlar, kitabımız.

Hatırla kendini, özündeki sevgiyi, kardeşliğini...

Her söylenen doğru mu sence?  İncele, araştır, fikirleri tart.

Kendini de sorgula, bu okudularını da sorgula..

Her söylenene boyun eğme..

Dur, düşün, sonra hareket et..

Sadece farkında ol,

Ve hepimizin ‘BİR’ olduğunu

Sadece HATIRLA ve HERKESİ, HERŞEYİ

SEV KOŞULSUZCA